laat me beginnen met te zeggen dat Aaarh een zeer goed, heel vreemd record is.
Het openingsnummer, “Y Bluen Eira”, is een stampende elektronische collage van zware drums, hard schommelende gitaar, vreemde teksten en bouwspanning, en dan vervaagt het plotseling in een drumsolo, gevolgd door een knapperige bassolo die naar rechts trekt In “The Wrecter Side”, een jaren 1990 die pompoenen inslaat, soort kruipende Rager.
Daarna vertraagt het niet. “Go Loving” is in een vergelijkbare ader: duwen, duwen, duwen in een laaiende crash van gitaar-bass-drums, vervolgens verzachten, duwen duwen en herhalen.
En dan krijgen we cicada (land op je rug), die een akoestische voorsprong heeft – maar het zit nog steeds vol rauwe, angstige kracht. Dat is het album in een notendop: kracht en kracht, haak-y agressie en een momentum dat nooit volledig het gaspedaal verlicht.
Als dit niet een van de beste albums van 2018 is, dan was dit een echt verbluffend jaar voor muziek.
Aaare door de vreugde formidable